جَیبِ مُراقِبَت!
بَعد اَز سال ها غور (!) در زمینه یِ ... نِمی دانَم چه (!) به نتایجِ ذِیل رسیدم:
1. اَهمیتی ندارد که که، چه فِکری می کند! دَر نتیجه به چیزی که عَقیده داری دُرُست است عَمَل کُن!
2. اگر به چیزی که عَقیده داری دُرُست است، عَمَل نَکُنی بی رودَربایِستی یا بُزدِلی یا تَنبَل! چون یا اَز قِضاوَتِ دیگران می تَرسی یا تَنبلی! دَر هَر صورَت هَم لیاقَتِ خودَت را نَداری!
3. تنها کَسی که اَهمیت دارَد، اگر به خُدا اِعتقاد داری خُداست و اگر هَم نَه، خودَت! و کسانی که حَقی به گَردَنَ ت دارَند هم شایَد بِشَوَد گُفت ...
4. عَقلَ ت همیشه فَعال باشَد، حَرف ها را بِشنو و اگر زَمانی فَهمیدی قَبلاً اِشتباه کَردی، به راحَتی اشتباهَ ت را بِپَذیر وَ خودَت را هم بَعدَش با افکارِ وابَسته به گذشته و اِشتباهَ ت آزار نَده! خودَت را بِبَخش!
5. اگر کَسی را با اَفکارِ اِشتباهَ ت گُمراه کَردی، مَرد باش وَ به او اِعتراف کُن!
دقیقاً با هَمین صِراحَت! با هیچ کس هم رودربایستی ندارم! سَرَت را هَم بِگیر بالا! تو شایسته یِ آرامِشی! :P
