امید :)

استاد می گوید: "دلم می خواهد منجمدَ م کنند، بروم تا پانصد سالِ دیگر، شاید دنیا این نباشد!"

می گویم: " استادِ عزیز! از اولِ تاریخ و قبلِ آن، همیشه یِ همیشه، آدمیزاد اُمید داشته که زندگی به تر شود، دنیا به تر شود، همه چیز به تر شود، اما ... کاش فقط نَشده بود!"

البته کلاً و کاملاً نا خود آگاه، چیزی که مُبهم است امیدوار کننده است، مثلاً وَقتی زنگِ در به صدا در می آید، آدم دلش می خواهَد کسی باشد که بیش تر از هَمه منتظرَ ش است؛ یا ده دقیقه مانده به هشت، راه می افتد و امیدوار است که به کلاسِ ساعتِ هشتَ ش برسد؛ یا حتا یک کادو می دَهند به آدم، آدم امیدوار است که چیزی باشد که بیش تَر از همه چیز دوست دارد.

دَر زندگیِ همه یِ آدم ها هم هست، هیــــــــــــــــــــــــــــــــچ آدمی نیست که امید نداشته باشد و اگر چنین ادعایی کند فقط و فقط ادعا ست و باید به او خندید! حتا آدمی که خودکُشی می کند، (اگر امیدوار نباشد که سَر بِرسند و نجاتَ ش بدهند!!!!) به آن دنیایَ ش امیدوار است حتا اگر به آن دنیا اعتقاد نداشته باشد!!!

البته توضیحی بدهم آن هم این که نمی گویم بَد است ها! اتفاقاً امید اصالتاً چیزِ خوبی ست، انگیزه یِ زندگی می دهد به آدم! باعث می شود آدم تلاش کند و اگر هم آدمیزاد به جایی برسد از همین امید و همین تلاش رسیده است. خب خوب است دیگر!

حالا دلیلَ ش!

چون خبر ندارد! اصلاً خاصیتِ خبر نداشتن از آینده همین است؛ که اگر مردم بدانند آینده شان چه می شود کلاً همه چیز را می بوسند و می گذارند کنار، بعضاً حتا نمی بوسند و فقط می گذارند کنار!

قرار نیست هیچ چیزی به تَر شود، اتفاقاً آدمیزاد هر چه بزرگ تَر می شود همه چیز اطرافَ ش سخت تَر می شود و هر چه زورَ ش بیش تَر بشود، دنیا را خراب تَر می کند! دنیایِ خراب تَر هم باز یعنی بَدتَر شدن آدم ها و این دقیقاً همان چیزی ست که استاد گرام از آن فرار می کرد!

شخصِ ثالث، که شاعر باشد، می گوید: " تاریخ ورق ورق به ما می گوید / ما روز به روز بدتر از دیروزیم!"

شخص رابعی که می گوید: " اگر امام حسین (ع) حالا بود ... "

حالا بود چه می شد؟ یزید ها بیشتر شده اند!!!

تاریخ تکرار می شود!

تنها و تنها به یک چیز می توان امیدوار بود! آن هم آن دنیاست! فقط و فقط به این دلیل که هیچ چیز آن جا دستِ آدمیزاد نیست و همه چیز دستِ کسی ست که معنایِ عدالت است!

عدالتِ واقعی! و نه مساوات!

ولی خودمانیم ها! اسمِ امید که می آید، نا خود آگاه به دنبالَ ش لبخند می آید. حالا تلخ یا شیرین! همینَ ش هم خوب است!