اوج نامه ، استعفا نامه ، وصیت نامه ، الخ

آدمیزاد باید همیشه تویِ اوج استعفا بدهد!

استعفانامه م را باید با هر "والزاریاتی" که هست تا قبل از بهمن آماده، تسلیمِ حضرتِ باری نموده و پس از اکسپت شدن بروم و بخوابم الی الابد!

بعد هم ملت می آیند یک سرسلامتی می دهند به خاندانِ گرام و یک شیر کاکائویی ... (که البته مَنِ تازه گذشته هیچ دوست ندارم، احتمالا از بویَ ش تهوع می گیرد روحم، باید بگویم براشان چای ببرند جایِ شیرکاکائو!) و البته چلو کبابی و بعد هم فاتحه ای و بعد هم می گویند: جوان مرگ شد! آدمِ خوبی بود! حیف شد، مطمئناً کسی می شد برایِ خودش! باهوش، با اراده، مهربان، دوست داشتنی و ... هزار جور وصله یِ ناجور که بنده یِ حقیرِ سراپا تقصیر، مِنَّت نَهاده و همه ی این صفات (که البته دونِ شأنِ این جانب است) را با رویِ گشاده می پذیرم! و پیشاپیش از همه یِ کسانی که انجام وظیفه نموده و فاتحه ای حواله ام نموده اند، تشکر می کنم! 

اگر هم حضرتِ باری نپذیرفت! آن وقت است که حسابی ... خب البته بنده یِ حقیرِ سراپا تَقصیر، باید از همین تریبون اعلام کنم که این جانب، میدان را به جوان ها داده ام و خودَم نمی خواهم خیلی تویِ انظار باشم، مباد که "چِشم" نوش جان فرمایم!

حالا اگر آمدیم و شوخی شوخی، حضرتِ باری پذیرفت چه؟ آن وقت تَکلیفِ همه یِ این کتاب هایی که نخوانده ام و ایده هایی که ننوشته ام و جاهایی که نرفته ام و درس هایی که نخوانده ام و البته این بچه هایِ بی پدر و مادری که تحتِ تَکَفُّلِ شَخصِ شَخیصِ بَنده هستند ( تُف به ریا! حیوان خانگی هایَ م را می گویم!!) چه می شود؟!

گیریم همه یِ این ها را بی خیال شدم، اما یک چیز را به هیچ ضَرب و زوری نمی توانم تحمل کنم! تاریکی و سکوت و فشار! سه تا چیز شد دُرُست، اما در اصلِ موضوع که توفیری ایجاد نمی کند!!! درست است که بعد از کتاب و چای، سکوت و تاریکی اصلِ حال هستند و این ها، اما خُب وِزیدنِ باد هم اصلِ اساسیِ حالِ سکوت و تاریکی است! بعد آن فشارَش ... یادم باشد بگویم جسدَم را بسوزانند و خاکسترَش را هم بر باد دهند! آن هم فقط رویِ جنگل و یا دریا!!! از قله یِ کوه هم پایین بریزند بَدَک نیست ها! خیلی هم بهتر است! اصلاً یادم باشد بگویم از همان قله به پایین بریزند! سقوطِ آزاد و این ها ... دمِ آخری هیجانَ ش را هم ...

آهان، راستی، دلیلَ ش!!! دلیلِ این که این افکارِ گرانقدر را بر کی برد فِشُرده ام تا بَر این بِلاگ حَک شوند فقط و فقط یک چیز بوده:

"مَردُم آزاری"

بعد از 120 سال که حضرتِ باری ما را پذیرفته و روحِ پاک و مطهرمان به سویِ اعلی علیین پرواز کرد، بخوانند بازماندگان این سطور را و اشک ها بیفشانند که ای دریغااااااا، جَوان مَرگ شد! (که البته با یک حسابِ سر انگشتی متوجه می شویم که آن موقع چیزی حدودِ 150 سالِ مان است!) ، ناکام شد! آرزوهایَ ش را با خود به گور بُرد و ما هیییییییچ برایِ او نکردیم!!! چه ایده هایِ خلاقانه ای، چه افکارِ درخشانی، چه هوشِ سرشاری! آآآآآآآآاه و افسوس و صد افسوس که خوراکِ موران و مارانِ در گور گشت.... ای وااااااااااااایِ بر ما! سزاست که پس از تو خورشید نتابد و زمین نچرخد و .... 

ولی افسوس که دیگر هیچ گاه باز نَخواهم گَشت و پَشیمانی را سودی نیست ...

(عجب جَوّی!!!)

الان دستِ راستِ پاکِ مان را بال گرفته ایم و می گوییم، بس است! دیگر طاقتِ نخوابیدن را نداریم، کَم خوابی (!) بسی به ما و چِشم و دهانِ مبارکِ ما فشار آورده است!!!

:-" !

یک نکته یِ بسیار بسیار کوچک:

حالا، همه یِ این حرف ها را که زدم، یک سوالِ اساسی ایجاد می شود! آن هم این که آیا اصالتاً این بنده یِ حقیرِ سراپا تَقصیر، در اوج به سر می برم؟! چه زده ام که این چنین توهمِ فانتزی برم داشته است؟!

:|

یک نکته یِ بسیار بسیار کوچکِ دیگر:

این که تویِ پُستِ قبلی بچه بودیم و حالا پیر شده و میدان را به جوان ها داده ایم، نشان دهنده یِ این است که ... دیگر خواننده خودش باید عاقل باشد و در یابد! همه چیز را که نباید منِ نویسنده بگویم!!  (ر.ک: یک نکته یِ دیگر تَر تَرِ پُستِ قَبل یعنی مَن؟ ما؟ شما؟ ایشان؟ !)

یک نکته یِ بسیار بسیار کوچکِ دیگر تَر:

نمی خواستم ریا شود و همه بفهمند که من یک نویسنده هستم! اما خُب شد! کاری ش هم نمی شود کرد! (ر.ک: نکته یِ قبلی!)

یک نکته یِ بسیار بسیار کوچکِ دیگر تَر تَز:

رنگِ رخسار هیچ هَم خبر ندهد از سِرّ درون! حتا این پرت و پلا هایی که از دهانِ مبارک، افسار گسیخته به بیرون می تازند!!!

:|